Richard van Bergen & Rootbag (NL) Blues Stekense Rhythm 'n Blues Club (13-01-2018) reporter: Marcel - photo credits: Freddie info club: SR&BC info band: Rootbag © Rootsville 2018

Pas een week na mijn eerste bezoek, en ja, daar waren we weer in Stekene. We konden het ook moeilijk laten want Rootbag kwam op bezoek. Vorig jaar een hele sterke cd uitgebracht met als titel ‘Walk On In’ op het Belgische label Naked Records, dus was ik benieuwd wat dit ‘live’ zou geven en vertok ik welgemutst naar Stekene.

Rootbag werd opgericht in 2010 met Dick Wagensveld op bas, Jeroen JJ Goossens op drums en Richard van Bergen op gitaar. Echter, met het overlijden van Dick Wagensveld en het stoppen van Jeroen Goossens, moest Richard van Bergen op zoek naar andere muzikanten.Die vond hij in bassist Roelof Klijn en drummer Jody van Ooyen. In oktober 2014 verscheen hun schitterende debuutalbum 'Rootbag', dat overal goed onthaald werd en op Arrow Classic Rock Radio zelfs verkozen werd tot beste blues album van 2014.

Nu dus ‘on the road’ om hun nieuwste telg aan het grote publiek voor te stellen. We konden ons verwachten aan een mix van rauwe Delta blues, swampy rhythm & blues en een sexy New Orleans groove. Jammer dat er voor dit kwaliteitsvolle optreden weinig volk was komen opdagen. We hebben het niet aan ons hart laten komen en hebben kunnen genieten van een goed optreden met een enthousiast publiek.

Richard van Bergen, heeft een heerlijk laid-back, rauwe stemgeluid en haalt de meest groovy en swampy ritmes uit zijn meegenomen gitaren. Rootbag is er van in het begin in gevlogen, met twee nummers uit de nieuwste plaat waaronder ‘Maybe Someday’ en gezien bluessongs ook over liefde mogen gaan kregen we ook ‘Love Tells No Lies’ voorgeschoteld. Er wordt af en toe eens overgeschakeld naar de eerste plaat zoals met het gospel aandoende ‘When He Comes’, volledig gospel is het echter niet want het geheel wordt steeds overgoten met een lekker Rootsbag-sausje wat de song toch nog altijd iets rauwer laat klinken. Er mag af en toe wel eens een shuffeltje bij zijn of een rocker of een groovy New Orleans swampy thing, niemand heeft daar problemen mee en het zorgt er voor dat het geheel zeer gevarieerd is. ‘That’s What you Do To Me’, ‘Hey Baby’, ‘Lay Down and Take It Easy’, JJ Cale’s ‘Love My Baby’ en het zware ‘Don’t Lose your Pride’ vervolledigen de eerste set.

Na een korte pauze, net lang genoeg om iedereen terug op adem te laten komen start het trio aan 300 km per uur. Het ene nummer na het ander wordt op het publiek losgelaten zonder enige vorm van bindtekst en met hetzelfde enthousiasme als in de eerste set. Richard verandert geregeld van gitaar , wat een extra geeft aan de  klank, en het ritmeduo komt berensterk uit de hoek. Geen show of extra franjes, maar twee recht voor de raapse muzikanten die het trio perfect vervolmaken. Men blijft bij het geslaagde concept van muzikale variatie en dit concept werkt als geen ander. ‘Can’t Keep It Up’, ‘Right From The Start’, ‘Junk In The Trunk’, ‘Snap!’ knap werk uit de laatste cd. ‘Nothing In This World’ komt dan weer uit de eersteling en ‘Tired To Be The Fool I Am’ is dan weer een shuffle om duimen en vingers van af te likken. Stilaan begaven we ons naar het eind van de gig met ‘Right On Time’, ‘Stand In Line’ een stevig nummer met een vettige slide en de titeltrack van de laatste cd ‘Walk On In’ en als uitsmijter werden we nog getrakteerd op Professor Longhairs ‘Big Chief’. Hell Yeah! Welcome to the Mardi Gras.

Twee uur lang hadden we kunnen genieten van één van de beste bands die onze noorderburen thans te bieden hebben en zo had het publiek het ook begrepen want de MC van dienst had nul komma nul moeite om de mensen warm te krijgen voor de verdiende bissers die we kregen met Ray Charles’ ‘Mess Around’ en een ouwertje van Mister BB King ‘She’s Dynamite’.

Muzikaal was het weer een geslaagde avond in Stekene en wij konden weer tevreden huiswaarts keren. See you next time !

Marcel